Een gewone maandagmorgen, begin november 2012. Iedereen naar school en werk en ik zet een kopje koffie om in alle rust aan mijn dag te beginnen. Dan rinkelt de telefoon. Ik hoor heel veel lawaai en de stem van mijn zoon die roept: ‘We zijn bevrijd, mam! We zijn bevrijd! Door de Matricole…..’

In een nanoseconde flitsen allerlei vragen door mijn hoofd. Bevrijd? Hoezo bevrijd? Werd de bus naar school gekaapt? Heeft een doorgeslagen scholier alle leerlingen in gijzeling gehouden? Waarom heb ik dan ook nog niet de site van de krant gecontroleerd, ontaarde moeder die ik ben. En wie zijn in godsnaam de Matricole? Een speciale, in het zwart geklede politie-eenheid waar ik nog nooit van gehoord heb omdat ze alleen voor heel erg geheime en delicate operaties worden ingezet?

Supermannen-eenheid
En terwijl ik in gedachten voor mij zie hoe die supermannen-eenheid via een touw uit een helikopter met draaiende wieken op het schoolplein ploft, hoor ik mijn zoon zeggen ‘…en we gaan nu met de Matricole de stad in. Ik heb ze al wat kauwgumpjes gegeven.’
Kauwgumpjes uitdelen aan politie-eenheden? Hij is in de war! Zou hij soms in shock zijn?
‘Maar kerel, is alles verder goed met je? Ben je erg geschrokken? Zal ik je komen halen?’
‘Het gaat harstikke goed, mam. En ja, ik schrok een beetje, maar ze maakten ook zoveel lawaai met hun geschreeuw en hun fluitjes toen ze de school binnenstormden. Lachen, ze deden net alsof ze de juf niet zagen en hebben ons allemaal naar buiten gestuurd. En nee, ik pak straks de bus wel, het wordt nu pas echt leuk! Ik ga nou, anders zie ik de gekleurde hoedjes van de Matricole dadelijk niet meer!’

Feest in Pisa
Fluitjes? Schreeuwen? En hoezo, gekleurde hoedjes? Sinds wanneer maken speciale eenheden  lawaai en zijn ze niet in het zwart gekleed?
‘Wacht, nog even jongen! Ik ben echt ontzettend blij dat jullie bevrijd zijn, maar wie zijn die Matricole?’
‘De eerstejaarsstudenten van de universteit, mam. Het is vandaag 5 november, ze vieren het begin van het nieuwe academische jaar. Het is feest in Pisa!!

Grapjes en sketches
Dit jaar geen hartkloppingen op 5 november als om kwart over 8 ‘sochtends de telefoon gaat; ik weet nu dat de Matricole zoonlief en de rest van de school meevoeren in een bonte stoet naar Corso Italia en Palazzo Gambacorti. Er worden overal liedjes gezongen, grapjes uitgehaald en studenten voeren sketches op. Derdejaarsstudenten knippen het puntje van de eerstejaars’ ‘feluca’ en verzamelen zo trofeeën in de kleuren van de verschillende faculteiten. De sfeer in het centrum van Pisa is net zo vrolijk en uitgelaten als alle bevrijde scholieren van de ‘scuole superiori’ in de stad.

En hoe het zit met die kauwgumpjes? Die hebben samen met kleingeld, schoolspullen en alles wat een scholier op een doordeweekse dag bij zich heeft, de plaats ingenomen van de muntjes die de Matricole in een ver verleden bij elkaar sprokkelden om hun studie te betalen. Dit jaar is deze Hollandse moeder dan ook niet alleen mentaal voorbereid op de bevrijding van haar zoon: een zak gevuld met potloden, pennen, paperclips en gummen staat al klaar. Laat de Matricole maar komen!

Deze column verscheen eerder op ditisitalie.nl.