‘Hoe kan dat nou? Hij deed pas nog mee met het Festival van San Remo’, was mijn geschokte, ietwat kinderlijke, gedachte toen ik vandaag hoorde dat Lucio Dalla niet meer is. En ik besefte meteen dat hij een groot gat achterlaat: de eigenzinnige artiest Dalla stond sinds het eind van de jaren ’60 op het toneel, met zijn klarinet, zijn saxofoon of zijn piano om zichzelf te begeleiden. Een man met een eigen stemgeluid die letterlijk tot het eind deed wat hij met zo ontzettend veel plezier deed: muziek maken. En een man die een repertoire achterlaat waaruit het moeilijk is om één mooiste liedje te kiezen. Want er zijn zovéél ‘mooiste liedjes’ van zijn hand. Liedjes die iedereen hier in Italie kent en mee kan zingen. De ‘Piazza Grande’ in zijn stad Bologna kan volgens mij zonder al te veel moeite worden omgedoopt in ‘Piazza Grande Lucio Dalla’. Want hij was het: ‘un grande’.

Veel uit Dalla’s muziekoeuvre is ook in Nederland te krijgen.