Ooit was ik een grote fan van het detective-genre en las ik alles waarin politiezaken en mysteries werden opgelost, maar door de jaren heen werd dat minder door tijdgebrek en “detective-moeheid”. En hoewel iemand me al verschillende keren had aangeraden “één van die blauwe boekjes van Andrea Camilleri” te lezen en ik de daaropgebaseerde televisieserie “Il commissario Montalbano” kende, nam ik niet de moeite om me er verder in te verdiepen. Tot afgelopen juni.
Met de vakantie voor de deur en zin in luchtigere zaken na deprimerende boeken van Roberto Saviano en Marco Travaglio, kwam ik in de boekhandel “De verhalen van Montalbano” tegen en nam het mee. Het boek ging uiteindelijk niet mee op reis. Na het voorwoord van Andrea Camilleri, waarin hij uitlegt waarom hij de verhalen in deze omnibus uitkoos, las ik de beginpagina van “La prima indagine di Montalbano” (vert.: het eerste onderzoek van Montalbano ) en toen was ik verkocht. De rustige verteltrant, het gebruik van het Italiaans dat in de gesprekken sterk beinvloed wordt door het Siciliaans, de sympathieke hoofdpersoon, die een “geboren commissaris” is met zeer menselijke trekjes en een zwak voor lekker eten en goede boeken en de keuze van de verhalen met als toetje het niet eerder gepubliceerde “La finestra sul cortile” (vert.: Het venster met uitzicht op de binnenplaats) als hommage aan Alfred Hitchkocks “Rear Window” zorgde ervoor dat ik het boek niet meer kon wegleggen. En als ik nu in winkels loop lijken “de blauwe boekjes” nu overal te liggen en moet ik me bedwingen om ze niet allemaal te kopen. Montalbano heeft er een fan bij!
Voor wie nieuwsgierig is geworden: bij bol.com is het werk van Camilleri in het Nederlands te vinden.
Leave a Reply