Goed geintegreerd…of toch niet?

·

Wie Italië zegt, denkt naast de geijkte termen als zon, zee, zand en maffia ook aan dingen als soepel omgaan met regels, de daarmee gepaard gaande ontspannen manier van leven en een zekere vriendelijkheid en galantie waar het het sociale verkeer betreft. Niks lijkt een groter schrikbeeld te zijn voor een Italiaan als het slaan van een “brutta figura”. Maar soms doet iets simpels je inzien dat je het misschien helemaal bij het verkeerde eind hebt.

Zo stond ik van de week met een knorrende maag in de supermarkt en om te voorkomen dat ik vanwege die trek te veel zou inslaan, besloot ik een stukje pizza te kopen. Er stond niemand naast me aan de toonbank, dus was ik de eerste die geholpen zou worden. Dacht ik. Want op het moment dat de pizzabakker zich omdraaide en me wilde vragen wat ik wilde hebben, wrong zich een dame tussen mij en de toonbank in, wapperde met een nummertje dat ze een fractie van een seconde eerder had getrokken, lachte mij toe alsof het de normaalste zaak van de wereld was en zei: “Het is mijn beurt, ik heb het eerstvolgende nummer”. De verbouwereerde pizzabakker keek naar de dame in kwestie, toen naar mij met een vragende blik en ik kon alleen maar uitbrengen: “Had ik dan een nummertje moeten trekken?…”

Eenzelfde verbazingwekkende ervaring had ik een paar dagen later. Sinds een paar jaar wordt er bij ons aan judo gedaan en de ervaring leert dat zo gauw de school begint, ook de trainingen weer van start gaan. En mocht je het niet helemaal zeker weten, dan bel je de coach om over koetjes en kalfjes te praten en even te vragen naar het wanneer en het hoe laat. Dit jaar ontvingen we voor het eerst een officiële brief, met de dag en het uur. Er was verder niks nieuws onder de zon, behalve de brief zelf dan. Er werd echter tijdens de eerste training een heftige discussie gevoerd. Sommigen hadden die brief nog niet ontvangen, wisten officieel niet dat we weer begonnen en kwamen daarom niet opdagen. Maar hadden wel even gevraagd dit manco door te geven…

Deze gebeurtenissen geven me het idee dat ik als “allochtoon” in Italië misschien Italiaanser ben geworden dan de doorsnee Italiaan. Want hoewel de omstandigheden heel anders waren, kwamen de twee gebeurtenissen in principe op hetzelfde neer: het je extreem strikt aan regels houden of het nu gaat om de volgorde waarin je geholpen wordt of een officiele uitnodiging. En dat zich strikt aan geschreven en ongeschreven regels houden is naar mijn gevoel zeer onitaliaans, want niet altijd even elegant of beleefd. Of zou ik het misschien niet goed begrepen hebben en is het juist een Italiaanse leefregel die niet alleen in het groot, maar dus ook in het klein wordt gebruikt: pas geschreven en ongeschreven regels naar omstandigheden toe, zodat je er zelf voordeel uithaalt? Ik zal het de komende tijd eens extra in de gaten houden. Eén ding zou jammer zijn als mijn vermoeden waar blijkt te zijn: blijf ik toch voor altijd een buitenlander die, ondanks veel Italiaanse trekjes, nooit helemaal geintergreerd zal zijn.

Myrthe Avatar

Zoek

Nieuwste BLOGS

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *