Groeien

·

,

Groeien

Geen school meer met moederende juffen. Geen geren meer op het schoolplein. Meerdere gebouwen nu, nieuwe vakken en leraren waar je “U” tegen zegt. Een heel andere wereld dan onze 11-jarige, grote kleine man tot nu toe gewend was, die “medie”*. Dag één van het nieuwe schoolavontuur begint met buikpijn en een wit neusje. Zenuwachtigheid die voorgoed verdwijnt zo gauw zijn vier boezemvrienden in zicht komen.  Samen gaan ze ‘s ochtends de school binnen en samen komen ze ’s middags weer naar buiten. Vol verhalen over alle ervaringen van die dag. Over die lieve juf van Frans en de leuke verhalen van de leraar geschiedenis. Over een wandeling door de regen naar de gymzaal in plaats van door de schoolgebouwen heen. Over de lange boodschappen slash eisenlijst van die rare vogel van techniek en de tekenlerares die een opvallende gelijkenis schijnt te vertonen met Roald Dahl’s beschrijving van heksen. Zelfs de meest stille van onze bende van vijf tettert ons bij de schooluitgang de oren van het hoofd.
Hun leventje is veranderd. En je merkt het aan hen. Zoon en zijn vrienden zijn de afgelopen dagen gegroeid. Niet fysiek, maar mentaal. Zoals ze ooit opeens niet meer helemaal baby, peuter en kleuter waren, zo zijn ze nu opeens niet meer helemaal kinderen. De contouren van de jong-volwassenen die ze straks zullen zijn, beginnen zich af te tekenen. Ze lijken anders te praten, anders te denken, zich volwassener te gedragen. En kijkend naar oudere schoolgenoten weet ik dat hun kindertijd bijna definitief voorbij is. Bijna. Want voor zover ik weet kruipen pubers niet tot de tanden bewapend met speelgoedpistolen over de grond op zoek naar voor mij onzichtbare vijanden. Of vergis ik me nu?

*De italiaanse “medie” is een drie-jarige school tussen de lagere school en het hoger voortgezet onderwijs in.

(21 september 2009)

Myrthe Avatar

Zoek

Nieuwste BLOGS

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *