Italiaanse verjaardagsfeestjes (1)

·

,

verjaarstaart peppa pigBij ons thuis zijn we na de feestdagen nog niet uitgefeest: in januari is de jongste jarig. En dat betekent behalve een nieuwe cadeautjesjacht en het bakken van de lievelingstaart met heel veel chocola ook het organiseren van een feestje. Maar de hamvraag is ‘hoe?’ Met haar dertien jaar voelt ze tot mijn opluchting niks voor een typisch Italiaans kinderfeest. Gewend aan ouderwetse Hollandse kinderfeestjes met ezeltje-prik en koekhappen was de eerste keer dat ik zo’n Italiaans verjaardagsfeestje meemaakte een lichte ‘cultural shock’.  

Italiaans verjaardagsfeestje
Zo’n jaar of tien terug werd kleuterzoon uitgenodigd voor zijn allereerste verjaarspartijtje. Het opgegeven adres bleek niet het huis van de jarige te zijn, maar een vrolijk met ballonnen en slingers versierde parochiezaal. En binnen troffen we niet een klein groepje klasgenootjes aan, maar een hele bende kinderen van verschillende leeftijden. Niet alleen zoons kleuterklas was aanwezig, maar ook de rest van de school. Van de driejarige ukkies tot aan de schoolverlaters van bijna zes. En alle meegekomen broertjes en zusjes bleken ook van harte welkom om mee te feesten.

Lawaaiig schouwspel
De peutertjes en kat-uit-de-boom-kijkende-kleuters keken langs de kant van de zaal veilig op mama’s of papa’s schoot naar de kluwen kinderen die compleet losging. Met veel gebrul en geschreeuw zaten zij elkaar om onduidelijke redenen achterna. Kleuterzoon was al net zo beduusd als ik en wilde vooral even dicht bij mij blijven. Tien minuten ongeveer. Lang genoeg voor hem om te wennen aan het schouwspel en het kabaal. En lang genoeg voor mij om te begrijpen dat mijn plannen om gauw boodschappen te doen in het water zouden vallen: iedereen kwam kinderen brengen, maar niemand ging weg.

Kluwen kleuters
Ik bleef dus ook. Praatte wat over koetjes en kalfjes. Legde verschillende keren uit dat peuterdochter niet was meegekomen omdat ze nog lag te slapen. Verzekerde iedereen dat ze de volgende keer natuurlijk niet zou ontbreken. En wachtte tot één van de ouders van het feestvarken het teken zou geven om te starten met het eerste spelletje. Het werd later en later. De kluwen kleuters bleef rondrennen en werd wat moe met valpartijen en huilbuien als gevolg. En ik wachtte. Ik schonk bezwete zoon en vriendjes water en cola in, gaf ze allemaal een bordje chips van het klaarstaande buffet. En wachtte. Ik hielp oma’s met het uitpakken van de pizzastukjes, de belegde broodjes en de zoetigheid. En wachtte.

Geen koekhappen of ezeltje prikken
En toen twee uur na het begin van het festijn de cadeautjes werden uitgepakt en we allemaal een stukje van de gigataart kregen, begreep ik dat ik niet meer hoefde te wachten. Het feest was afgelopen. Mensen begonnen afscheid te nemen en gingen weg. We hielpen met opruimen en gingen naar huis. Zonder in koeken te hebben gehapt of in ezeltjes te hebben geprikt. Met suizende oren van de plotse stilte. En een heel nieuwe feestervaring rijker. Wordt vervolgd…

 

Deze column verscheen eerder op ditisitalie.nl. De foto is van caffesargenti

Myrthe Avatar

Zoek

Nieuwste BLOGS

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *