Zo begin je met veel energie aan de eerste maandag van het jaar en zo ben je opeens helemaal stil als je op je scherm het bericht leest dat Pino Daniele er niet meer is. Een brok in mijn keel. Herinneringen die door mijn hoofd dwarrelen. Zijn muziek is zo verbonden met mijn eerste tijd in Italie. Ik draaide zijn bandjes kapot in het verre 1995. Leerde zo behoorlijk wat Napolitaans en alle bloemrijke uitdrukkingen die daarbij horen. Dat was handig met die bende vrienden uit het zuiden om me heen, die altijd vol goede moed een zin startte in ABI (algemeen beschaafd Italiaans), maar steevast diezelfde zin eindigde in hun eigen taal die tot op vandaag de dag mijn hart doet smelten. En natuurlijk kwam de herinnering aan een fantastisch concert boven. Met veel moeite wisten we op het laatste moment toch nog kaartjes te krijgen. Het was het meer dan waard:  ruim drie uur stond hij onafgebroken op het podium om zijn muziek met jazz- en bluesinvloeden te spelen.

Daarna verloor ik hem langzaam uit het oog. Hij maakte uitstapjes naar andere muziekgenres waar ik me niet echt in kon vinden. Af en toe zag ik hem voorbij komen, maar er was niet meer die klik die ik ooit had. Tot vorige week. Hij speelde, als vanouds, op tv om 2014 uit te luiden.  Wij namen ons voor om er bij te zijn als hij weer eens in de buurt zou spelen. Een avondje ‘goede oude tijd’ herleven. We doen het vanaf vandaag alleen nog met zijn CD’s. Muziek die me raakt, met nu een extra laagje melancholie.