Noo-Noo
Ons huishouden is het beste te omschrijven als een gezellige bende. Je kunt er van de grond eten-de kruimels liggen daar hoogstens sinds de laatste stofzuig-en dweilbeurt eerder die dag- maar optisch schoon is absoluut anders.Ondanks mijn constante pogingen om mijn leven te beteren, ben ik zelf niet het meest opgeruimde type. En de rest hier rommelt gezellig met me mee en functioneert verbazingwekkend goed in een chaotische omgeving.
Maar soms ben ik het opeens echt zat. Niks stoort me dan meer dan de rondslingerende jassen, schoenen, boeken en andere spullen van man en kinderen. Veel meer natuurlijk dan mijn eigen schoenen waarover ik struikel terwijl ik al mopperend opruim. Alledrie kijken ze me op zo’n moment glazig aan, halen nog net niet hun schouders op en gaan stoïcijns verder met waar ze mee bezig waren, terwijl ik nog iets roep over “dweilen met de kraan open”, “jaren van mijn leven” en “boekje op de bank”. Mijn boodschap komt dus niet over. Mijn publiek wordt er niet door geraakt, laat staan dat het in actie komt. Tot afgelopen zondag.
Op zondagavond heeft mijn huis vaak meer weg van een slagveld dan van een interieur uit een woonmagazine. Afgelopen zondag was dat niet anders. En toen ik voor de tigste keer in een uur tijd stapeltjes maakte van huiswerk, tekeningen en reclameblaadjes, riep ik wanhopig: “Weten jullie hoe ik me voel? Ik voel me net Noo-Noo”. Hoewel we de Teletubbies-periode gelukkig al een tijdje afgesloten hebben, had het onverwacht effect. Opeens was het stil. Lief keek rond en grijnsde schaapachtig. De kinderen bekeken mij opeens met andere ogen en zàgen dat ik met hun spullen rondsjouwde. Het werkte! Mijn boodschap kwam zowaar over! Mijn publiek kwam zelfs in actie! Noo-Noo mocht op de bank zitten met een kopje thee en zij ruimden alles op. Ook mijn schoenen. En boeken. En jas. En hun eigen spullen. Een nieuwe ervaring, met dank aan de bedenkers van de Teletubbies. Na al die jaren begreep ik opeens het nut van hun programma. Noo-Noo houden we er in!
(16 november 2009)
Leave a Reply