Gek genoeg was het er nog nooit van gekomen. En dus zette ik dit jaar voor het eerst voet op Siciliaanse bodem met Catania als reisbestemming. We waren er samen met een bijzondere man en goede vriend. Hij verliet zijn geboortestad 60 jaar geleden en wilde graag nog één keertje terug om ons ‘zijn’ Catania te laten zien.
We startten op de Piazza del Duomo met een brioche en ‘a minnulata‘, de befaamde amandelgranita. We maakten foto’s bij de Fontana dell’Elefante en liepen vervolgens de Via Etnea af, terwijl het Catania van toen door de herinneringen en verhalen steeds meer in het Catania van nu zichtbaar werd. We kwamen over de Piazza Università, met de gebouwen van de Universiteit en het voormalig lyceum en gingen verder, langs de Basilica Collegiata, over de Piazza Stesicoro met het monument voor Catania’s beroemde inwoner Vincenzo Bellini en de resten van het Romeinse amfitheater richting Villa Bellini. Op nog geen 50 meter van dit park leidde onze gids ons naar de binnenplaats waar hij de eerste 25 jaar van zijn leven gewoond had. Natuurlijk was er veel veranderd en was zijn ouderlijk huis verdwenen, maar het traliewerk waar hij zich als jongetje aan op trok om sterker te worden was er nog, net als de houtoven waar hij ‘s nachts als hij te laat thuis kwam sliep en het raam van de voormalige banketbakkerij waar hij snoepjes pikte. Ook herkende hij namen van families op de plaatjes bij de grote deur voor de binnenplaats.. En die vormden weer de aanleiding voor nog meer verhalen.
Tijdens onze wandeling door de stad, kon ik me steeds beter voorstellen dat onze vriend zich na al die jaren nog steeds ‘Catanees’ voelt. Het zal misschien aan de mix van herinneringen, ontroerende verhalen en emoties hebben gelegen, maar ik vond Catania een prachtige stad met een speciale sfeer. En als ik de kans krijg, keer ik er gauw terug om haar beter te leren kennen.
Leave a Reply