‘This must be the place’: Paolo Sorrentino en Sean Penn rock!

·

,

Het begint allemaal met een opmerking op de afterparty van het Filmfestival 2008 in Cannes. ‘Anytime, anypplace’, zegt jurylid Sean Penn tegen de regisseur Paolo Sorrentino, die net de juryprijs heeft ontvangen voor zijn film ‘Il Divo’. En dat is niet tegen dovemansoren gezegd.

Engelstalige Italiaanse film
Samen met Umberto Contarello schrijft hij het script voor ‘This must be the place‘ met Sean Penn als hoofdrolspeler in gedachten. Vervolgens zoekt hij Talking Heads-zanger David Byrne op en vertelt hem over zijn project, vernoemd naar een song van zijn band. Sorrentino vraagt Byrne en passant ook de rest van de filmmuziek te verzorgen en een rolletje te spelen in de film. De internationale cast wordt verder uitgebreid met onder andere Frances McDormand, Eve Hewson en Judd Hirsch en de basis voor de engelstalige film van Italiaanse hand is gelegd. Een film die afgelopen mei, drie jaar na de opmerking van Penn, met veel succes in Cannes wordt gepresenteerd.

Cheyenne
Penn is Cheyenne, een 50-jarige rockster met een slepende falsetstem. En hoewel hij al lang niet meer optreedt, ziet hij er met zijn witgepoederde gezicht, zijn rode lippenstift en zijn zwarte opgetiste haren uit alsof hij zo het podium op moet.  Samen met zijn vrouw Jane woont hij op zijn landgoed bij Dublin, waar hij ietwat depressief een doelloos leven leidt. De naderende dood van zijn vader, met wie hij al 30 jaar geen contact meer heeft, brengt hem terug naar New York. Daar neemt hij een beslissing die de ommekeer in zijn leven betekent: Cheyenne wil zijn vaders zoektocht naar de man die hem in Auschwitz vernederde, afronden. Hij wordt daardoor de meest bijzondere nazi-jager ooit: melancholiek, gevoelig, kinderlijk maar tegelijkertijd wijs en moedig. De ontmoetingen tijdens zijn tocht schudden hem wakker en zijn reis op zoek naar wraak verandert in één van verzoening en zelfontdekking.

Sorrentino’s stijl
In de film zijn duidelijk ‘Sorrentiniaanse’ elementen te herkennen. Het verhaal ontvouwt zich langzaam en lineair, zonder flashbacks of verdere uitleg. Al kijkend vallen daardoor alle stukjes op hun plek en leer je Cheyenne begrijpen. Sorrentino raakt andere drama’s en personages even aan zonder ze echter verder te uit te diepen. Hij heeft grote aandacht voor details en maakt gebruik van symbolisme om zijn verhaal te ondersteunen, zoals de trolley van Cheyenne die symbool staat voor het verleden dat hij meedraagt. Zoals gewoonlijk spelen de dialogen een belangrijke rol, zowel in het Ierse als in het Amerikaanse, road-movie-achtige gedeelte van de film. En dankzij Sorrentino’s typische humor wordt de film nergens zwaar op de hand ondanks thema’s als ouder-kind relaties en de Holocaust. Integendeel: ‘This must be the place‘ is de meest positieve en opgewekte film uit het oeuvre van Sorrentino. Een grappig en ontroerende film, die in alle opzichten geslaagd is en het bekijken meer dan waard.

De film draait sinds 14 oktober in 300 Italiaanse zalen. De film is nog niet in de  Nederlandse of Belgische bioscopen te zien.

 

Myrthe Avatar

Zoek

Nieuwste BLOGS

Comments

One response to “‘This must be the place’: Paolo Sorrentino en Sean Penn rock!”

  1. Pauline Duineveld Avatar
    Pauline Duineveld

    Mooie film ………… mooie muziek en nu snap ik ook waarom niemand hem hier nog heeft gezien ….

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *