Ik geloof dat ik de enige was die er geen problemen mee had toen het er uiteindelijk van kwam. Het stuitte me al tegen mijn borst sinds we hier kwamen wonen. Het strookte gewoon niet met mijn gewoontes. Dus toen de kogel na al die jaren ook hier in de gemeente door de kerk was, was ik één van de weinigen die niet protesteerde. Iedereen had er wel iets over te zeggen. Iedereen had er moeite mee. Maar ik was alleen maar blij. Want wij mochten nu eindelijk scheiden. Ons afval wel te verstaan.
In Nederland was ik niet anders gewend. Flessen met statiegeld zorgden voor dat extra zakcentje, die zonder verdwenen in de glasbak. Oud papier werd van tijd tot tijd opgehaald door de sportclub. GFT-afval verdween in de GFT-bak en de rest in de grijze afvalbak. En volgens mij werd plastic toen ook al apart opgehaald, maar ik kan me vergissen.
Hoe dan ook, het was een regelrechte cultuurschok toen we in Italië belandden. Bijna alles werd op één hoop weggegooid. Alleen het papier en het glas verdween in aparte bakken. Ik maakte elke dag mijn wandelingetje naar de afvalcontainers om daar alles in te kieperen. Niet dat ik nou zo milieubewust ben, maar ik had toch iedere keer het gevoel iets te doen dat eigenlijk niet door de beugel kon.
Maar aan alles komt een eind, ook aan minder leuke dingen.
Op een mooie lentedag kregen we tot onze verrassing allemaal onze eigen bakken aangeleverd. Een blauwe voor het plastic, een bruine voor het GFT-afval en een grijze voor de rest. Als extraatje waren de bakken gevuld met papieren zakken voor het oud papier en biologisch afbreekbare zakken voor plastic en GFT. In een grote witte envelop stak de ‘vuilnisclopedie’ met info over welk afval in welke bak moest verdwijnen. En een uitnodiging voor een avond vol informatie over de nieuwe manier van afvalophalen.
Natuurlijk had het in het begin behoorlijk wat voeten in aarde.
Ik hoorde buren opgewonden discussieren over lege pennen en welke bak. Ik zelf zocht twijfelend in de vuilnisclopedie of gebruikte servetten bij het oud papier, bij het restafval of bij het GFT moesten.
Maar alles went.
In plaats van het dagelijkse wandelingetje naar de vuilniscontainer, zetten we nu de bak van de dag buiten. Die daarna netjes geleegd wordt. Als we het afval tenminste netjes gescheiden hebben. Want de vuilnismannen zijn behoorlijk streng: een plastic dopje in het GFT-afval kan er al zorgen dat de zak eenzaam achterblijft. En als je iets niet netjes verpakt in zakken, schromen ze niet om even aan te bellen en je daarop te wijzen.
We zijn heel erg goed milieuvriendelijk bezig.
Tenminste, als we onze burgemeester mogen geloven. Elk jaar krijgen we een brief met de resultaten in tonnen en percentages van goed gescheiden afval. In vergelijking met de gemeentes om ons heen, staan wij op nummer 1. Wat hij ons volgens mij alleen maar vertelt om ons nog harder ons best te laten doen.
Als iemand me 5 jaar geleden verteld had, dat we zo goed bezig zouden gaan, had ik waarschijnlijk minder last gehad van een schuldgevoel. Ik draag mijn steentje weer bij aan een mooiere wereld. Geloof ik. Want af en toe krijgen we een verzoek van de afvalverwerkingsfabriek dat me achter mijn oor doet krabben. Want tuinafvalverplicht in stevig plastic zakken aan de weg zetten in plaats van afbreekbare zakken? Dat doet volgens mij wat afbreuk aan idee van goed bezig zijn.
