Brand!

Maandagmiddag. Mijn eerste dagje thuis na een tijdje weg. De zon schijnt en terwijl ik mijn espressootje drink, kijk ik door het raam naar het vertrouwde beeld buiten. De gele huizen met hun rode daken. De slingerende straat die vlak voor ons huis een gekke bocht maakt. De buurman die voorbij komt op zijn tractor. De vlakte rondom ons dorp en het stadje in de verte. En de mooie, zachtglooiende heuvels waar we op uitkijken.

De gekleurde achtergrond van ons bestaan

Ze vormen de achtergrond van ons dagelijkse leven, letterlijk en figuurlijk. Met elk seizoen een ander kleurtje. Nu mooi groen, maar dat verandert over een paar weken. Dan kunnen we tussen de rood- en geelgekleurde bomen weer op zoek naar kastanjes om te poffen. In de wintermaanden zijn we er niet gauw te vinden, maar in de lente is een ritje door het ontluikend groen gewoon een must. En afgelopen zomer was barbecuen op de top van één van de heuvels de perfecte manier om aan de hitte te ontkomen.

In een nachtje verandert alles

Dinsdagochtend. Na de eerste nacht in mijn eigen bed, weet ik dat mijn thuiskomst de volgende keer anders zal zijn. De zon zal schijnen. Ik zal mijn espressootje drinken terwijl ik uit het keukenraam naar het vertrouwde beeld buiten kijk. De gele huizen met hun rode daken. De slingerende straat met die buurman die weer voorbij zal stuiven op zijn tractor. De vlakte rondom ons dorp en het stadje in de verte. De zachtglooiende heuvels waar we op uitkijken. Met het grote verschil dat zij de komende seizoenen geen kleurtje geven aan ons leven.

Roodgloeiend

Terwijl wij rustig lagen te slapen, ontwikkelt zich namelijk op nog geen 5 kilometer van ons huis een regelrechte ramp. De hellingen krijgen een rode kleur. De harde wind zorgt ervoor dat het rood steeds intenser wordt en zich verspreidt. Kastanjebomen staan in vuur en vlam, net als eeuwenoude olijfbomen en met veel moeite aangelegde wijngaarden. Bij het opstaan is de helderblauwe ochtendlucht gevuld met dikke, bruingrijze wolken. Een onheilspellend contrast.

The days after…

Donderdagochtend. Ik hoor de blusvliegtuigen voor de tigste keer aankomen. Het geronk van hun motoren vult al twee dagen onafgebroken de lucht. Het herinnert ons aan iedereen die hard werkt om de brand onder controle te krijgen. Dat lukte dinsdag in de loop van de dag, ondanks de wind die hard blijft waaien. Net zoals ze het vuur weten te doven dat die avond op nieuwe plekken uitbreekt en nog onaangetaste hellingen in as leg. En net zoals ze de vlammen weer de baas worden die vanochtend opeens weer oplaaiden.

Terug naar het gewone leven

Vandaag komt het gewone leven weer op gang. De scholen zijn open. De geëvacueerden die maandag in het holst van de nacht uit hun bed zijn gehaald, mogen naar huis. Er zijn gelukkig geen mensenlevens te betreuren, maar veel dieren konden niet te ontsnappen. Meer dan 1000 hectare is verbrand. Ondanks de stralende zon in de strakblauwe lucht, huilt mijn hart als ik naar buiten kijk. Het decor van ons dagelijkse leven is getekend door grote zwartbruine plekken. De plukjes groen hier en daar geven een beetje hoop. Maar het zal lang duren voordat de bergen weer zo mooi zijn als ze ooit waren.