Netjes geschoren en gekapt. Een lekker geurtje. Zeer stijlvol gekleed in een chique pak. Charmant en hoffelijk in zijn manieren. Een man om door een ringetje te halen. Eentje die weggelopen lijkt uit een reclame van welk bekend Italiaans kledingmerk dan ook. Maar het is geen fotomodel dat langs mij heen de trap afdendert terwijl hij mij stralend begroet. Het is onze buurman, op weg naar zijn werk.
Je zou als Nederlander misschien ‘overdressed’ voelen als je gekleed als mijn buurman de deur uitging op een gewone doordeweekse dag, zonder bijzondere gebeurtenissen op het programma. Een beetje ongemakkelijk misschien, omdat het wel heel elegant is en je niet naar een bruiloft hoeft die dag.
Fare bella figura
In Italië is mijn buurman echter absoluut geen uitzondering op de regel. Iedereen die ooit keek naar de mensen om zich heen in een Italiaanse stad, kan dat bevestigen. Fare bella figura, het goed voor de dag komen, is de rode draad die door alle facetten van het Italiaanse dagelijkse leven heen loopt. Het lijkt ingebakken in de Italiaanse aard, de nette en hoffelijke manieren van doen, de omgangsvormen, het oog voor de kleine details.
Je voelt het in de manier waarop mensen met je omgaan. Maar het is iets dat vooral zichtbaar wordt in het straatbeeld. Goed geklede en verzorgde mensen die zo goed mogelijk voor de dag willen komen. Een plezier om naar te kijken. En ik beken dat ik dat doe met een tikje jaloezie; het lukt mij namelijk nooit om zo nochalant elegant te zijn als die dames en heren om mij heen.
Niet altijd zo overduidelijk
Daarom ben ik stiekempjes blij dat ik in een Italiaanse boerendorpje woon. Waar ‘fare bella figura’ wel belangrijk is, maar het niet zo duidelijk naar voren komt in de manieren waarop men gekleed gaat als in de stadjes en steden wat verderop. Of beter gezegd: helemaal niet naar voren komt. Want vaak lijken mijn buren zich met minder zorg te hebben aangekleed dan ik. En sommigen lijken zelf het eerste het beste te hebben aangetrokken wat ze tegenkwamen op weg naar de slaapkamerdeur.
Spijkerbroek en gympen
Een stuk ontspannender voor mij. Want nu val ik niet op als ik met mijn spijkerbroek en gympen mijn taxiritten rijd om kroost van en naar school te rijden.
Ik hoef me niet in een mooie jurk te hijsen en gauw even hoge hakken van minstens 8 centimeter aan te schieten om dat te doen. Ik kan de supermarkt binnenrennen zonder blikken te voelen prikken omdat ik een t-shirt met opdruk draag en geen mantelpakje op een doordeweekse dag.
Dat scheelt. En het maakt het leven wat zorgelozer als niet iedereen om je heen tot in de puntjes verzorgd is.
Weekend-‘kloffie’
Natuurlijk weet ik wel dat ook die elegant geklede mensen ‘s ochtends hun haar in pieken op hun hoofd hebben staan en op slippers naar de badkamers sloffen terwijl ze de slaap uit hun ogen wrijven. Net zoals ik ook best wel weet dat mijn elegante buurman ‘s avonds niet in zijn armani-pak in de tomatensaus staat te roeren.
Maar het was toch een ietwat verbazende ervaring, die eerste keer dat ik hem op een zaterdagmorgen op de trap tegenkwam. Stralend, verzorgd en charmant als altijd. Maar in een trainingspak. En op geruite pantoffels. Hij maakte, zoals altijd, ‘una bella figura’, dat wel. Maar het was toch gek dat hij opeens meer op mij leek.
