Italieblog

Blog

  • Winactie: Italië en Mani pulite verfilmd in serie ‘1992

    Winactie: Italië en Mani pulite verfilmd in serie ‘1992

    1992 en in Italië zou niets meer hetzelfde zijn

    Het is voor het eerst dat een serie het belangrijkste moment in de recente geschiedenis van Italië behandelt: ‘Mani Pulite’, Tangentopoli en de gevolgen daarvan voor het land. Antonio di Pietro startte samen met vooraanstaande magistraten een groot gerechterlijk onderzoek naar aanleiding van steeds sterker wordende geruchten over corruptie tot in de hoogste regionen van de politiek. Zij gingen daarbij over tot de vervolging van Italiaanse politici als Bettino Craxi en Silvio Berlusconi.
    &nbps;

    17 februari 1992

    Het verhaal begint op 17 februari, de dag dat de socialist Mario Chiesa door Di Pietro (gespeeld door Antonio Gerardi) wordt gearresteerd. Met deze gebeurtenis en alles wat daaruit voorkomt als achtergrond, volgen we de verhalen van zes personen, wiens levens zijn vervlochten met de politieke, maatschappelijke en sociale aardbeving die dit maxi-onderzoek teweeg bracht.

    Zes met elkaar vervlochten levens

    Leonardo Notte (vertolkt door Stefano Accorsi) is een cynische, succesvolle reclame & marketing-expert, op de vlucht voor een duister verleden, die probeert te begrijpen hoe het land en het koopgedrag zich zal ontwikkelen na de aardbeving die Tangentopoli ontketent. De politie-agent Luca Pastore (een rol van Domenico Diele), is lid van het team van ‘Mani Pulite. Hij is slachtofer van een industrieel zonder scurpules en wil gerechtigheid. Hij ontmoet er Rocca Venturi (gespeeld door Alessandro Roja), een andere polie-agent, die niet is wie hij lijkt te zijn. Bibi Mainaghi (vertolkt door Tea Falco), is de verwende dochter van een rijke industrieel, symbool voor de groep ondernemers die samenspannen met de politiek van de Eerste Republiek. Veronica Castello (gespeeld door Miriam Leone), is een showgirl die tot alles bereid is om maar die ​​hoofdrol op tv te krijgen. Pietro Bosco (Guido Caprino) tenslotte is een ex-militair, getekent door de oorlog in Irak, die gelanceerd wordt in de Kamer van Afgevaardigden als lid van de Lega Nord. Hun verhalen die met elkaar verweven zijn zorgen ervoor dat 1992 een nieuw perspectief geeft op één van de beslissende momenten in de geschiedenis van Italië, het jaar waarin het land veranderde.

    Winactie

    Ik mag namens Lumiere deze razendsnelle, 10-delige thriller weggeven op DVD e op Blu-ray. Lijkt het je wel wat om je tijdens een paar koude winteravonden onder te dompelen in het Italiaans jaar 1992, laat het me dan weten vòòr 20 december a.s. met een reactie onder dit artikel, een berichtje op Facebook of een mailtje naar info@italieblog.com

    En de winnaars zijn….

    Leontine (DVD) en Betty (Blu-ray)! Van harte gefeliciteerd, ik neem contact met jullie op voor het adres waar Lumière jullie prijzen heen kan sturen. Veel kijkplezier!

     

  • ‘Montalbano sono!’: een DVD box met mijn favoriete Italiaanse inspecteur

    ‘Montalbano sono!’: een DVD box met mijn favoriete Italiaanse inspecteur

    Zoals ik hier al eens schreef, ben ik fan van de boeken van Andrea Camilleri over inspecteur Montalbano. Er gaat geen zomervakantie voorbij zonder dat ik de beroemde blauwe boekjes herlees. Het is pure ontspanning en misschien juist omdat ik de afloop van de verhalen nu wel ken, geniet ik eens te meer van de rustige manier waarop de avonturen verteld worden, van de personages met hun typische trekjes en van de manier waarop het verhaal opgebouwd wordt. Zomer en Montalbano horen wat mij betreft bij elkaar.

    Deze zomer kwam ik helemaal aan mijn trekken: elke maandagavond zond de RAI een aflevering van de televisieserie ‘Montalbano’ uit. En met de prachtige landschappen waarin de serie gefilmd wordt, het huis van de inspecteur dat direct aan zee ligt, het siciliaanse accent van de acteurs en de gerechten die regelmatig voorbij komen, kwam het betere vakantiegevoel vanzelf!

    Zelf Montalbano kijken
    Helaas werd eind juli de laatste aflevering uitgezonden. Maar het smaakte naar meer en ik ging op zoek naar DVD-boxen van de serie. Tot mijn grote verbazing kun je niet alleen in Italie, maar ook in Nederland van de serie genieten. Pasgeleden verscheen er zelfs een nieuwe box met vier verhalen van il Commissario Montalbano. De inspecteur krijgt te maken met een reeks inbraken waar een donker geheim achter verscholen zit. Een geheimzinnige ontploffing en een verleidingspoging door een aantrekkelijke, mysterieuze vrouw weten de inspecteur op het verkeerde been te zetten en wanneer een supermarkt overvallen wordt, blijkt er veel meer aan de hand te zijn. Alsof dat nog niet genoeg is kampt hij ook nog met problemen in z’n privéleven…

    DVD-boxen te winnen
    Nieuwsgierig geworden naar Montalbano? Of gewoon al een grote fan van de inspecteur en zou je heel graag de serie willen zien? Vertel mij dan vòòr 23 augustus waarom jij voor Montalbano thuis zou blijven of wat jouw favoriete aspect van de serie is. En wie weet ben jij dan dadelijk de winnaar van één van de twee DVD-boxen die we namens de distributeur Lumière mogen weggeven.

     

     

    24 augustus:

    En de winnaars van de DVD-boxen zijn Angelika en Berendina, van harte gefeliciteerd. Kunnen jullie je postadres naar info@italieblog.com mailen, zodat de DVD’s opgestuurd kunnen worden? Veel kijkplezier!

  • Pizza-roulette en hete pepers!

    ‘Ja, dat is leuk, dat moeten we echt eens doen’. De mannen hier in huis krijgen er pretoogjes van. Samen hangen ze onderuit op de bank met de laptop voor hun neus. Al surfend kwamen ze een stukje over het pizza roulette spel tegen. En dat past helemaal bij hun nieuwe hobby: peperplantjes.

    Het begin
    Het begon vorig jaar. Samen met dochterlief deed ik boodschappen en nam ik twee kleine peperplantjes mee voor in de tuin. Wij dames vonden het er wel leuk uitzien, die grappige plantjes tussen de bloemen. Die ‘adorno’ met paarszwarte bloemetjes en rode minipepertjes stond wel leuk tussen de blauwige salvia’s. En die ‘habanero chocolat’ met bruinige pepers deed het absoluut leuk in de rode hoek.

    Kokkerellen
    De heren werden pas enthousiast toen ze de oogst konden meenemen naar de keuken. De kleine pepertjes werden heel langzaam gedroogd in de oven, vermalen en vervolgens in kleine zakflesjes gedaan om mee te nemen naar school/werk. De zeer scherpe habanero’s werden met keukenhandschoenen aan en een theedoek voor de neus tot een sausje verwerkt. Het duurde vrij lang voordat we in de keuken weer gewoon konden ademhalen. Maar het was het waard volgens de koks: het brouwsel was echt spectaculair, een klein druppeltje op de punt van een tandenstoker was voldoende om je mond in brand te zetten!

    Groeiend enthousiasme
    Ik had verwacht dat dat enthousiasme over de pepers en wat je er mee kan doen wel weer zou overwaaien. Niks is minder waar. Man- en zoonlief beginnen trekjes te vertonen van ‘hete-peper-verslaafden’: ze gebruiken steeds meer van het zelfgemaakte sausje om het eten wat ‘op te peppen’. De hoeveelheid planten-met-behoorlijk-pikante-pepers neemt daarom flink toe in mijn tuin en beperken zich niet meer tot gezellig tussen de salvia’s en in de ‘rode hoek’. Ze willen niet alleen voorkomen dat ze dadelijk ‘zonder’ zitten, maar ook hun vrienden en collega’s hebben de pepertjes ontdekt. En omdat de één natuurlijk niet voor de ander wil onderdoen, slinkt de voorraad eens zo hard.

    Pizza roulette
    Al surfend naar nog de heetste pepers en nieuwe ‘peper-saus-recepten’ kwamen ze dus pizza roulette tegen. Een spel dat al die hete-peper-verslaafden helemaal op het lijf geschreven is! Niks geen fiches in de vorm van een pizza winnen aan de roulette-tafel, maar een heel veilige, zij het zeer pittige, variant op Russisch roulette.

    ‘Pizza roulette’ is een idee van Hell Pizza, een pizza-keten in Nieuw-Zeeland en Australië. Wanneer je een ‘roulette pizza’ bestelt, verwerkt Hells Pizza twee porties van de ‘heetste chili saus die je ooit zal proeven’ in één stukje pizza. Wanneer de pizza bezorgd is, moet iedereen om de beurt zonder te kijken een pizza stuk pakken. En je snapt al waar het spel naar toe gaat: het is afwachten wie van de ‘spelers’ de gelukkige (of de ongelukkige) is die een hap van het hete pizzastuk neemt met dit als resultaat.

    Een gokje wagen met eten
    De mannen hier krijgen er glimoogjes van. Een supercombinatie om een gokje te wagen met eten: pizza en hun zelfgemaakte hete-peper-saus! Ze kunnen niet wachten om ook een keer ‘pizza roulette’ te spelen.

    Wij dames zijn wat minder enthousiast over hun plannen. Want wat als het hen te lang duurt voordat ze al die stoere mannen bij elkaar hebben om samen roulette te spelen? Wij zijn wat huiverig voor het idee zonder het te beseffen opeens mee te doen aan een spel waarbij ons gegarandeerd de vlammen uit zullen slaan. Dus hebben wij een deal gesloten, dochter en ik. Voortaan offeren wij ons wel op om de pizza’s te halen bij onze vaste pizzeria. En we houden die pizza’s totdat ze op ons bord liggen met argusogen in de gaten!

  • Boekentip: ‘Mamma Sicilia’ van Pieter Beek

    Sicilië. Zonovergoten eiland met, even kort door de bocht, een geschiedenis die heel ver terug gaat in de tijd, sinaasappel- en amandelbomen, prachtige landschappen, granita’s en de Etna. Italië dus, maar dan toch nèt even anders. Een ideale vakantieplek voor veel Nederlanders, maar er zijn er maar heel weinig die er voor kiezen naar het eiland te verhuizen. Eén van die weinige die dat wel deed, was Pieter Beek.

    Verbeek: ‘Het is niet vanzelfsprekend dat Italië-liefhebbers zich ook op Sicilië op hun gemak voelen. Voor een vakantietrip natuurlijk wel. Maar er wonen is iets anders. Sicilianen zijn stug en gesloten als ze je niet kennen, maar o zo vriendelijk als ze merken dat je echte belangstelling voor ze hebt. In het verhaal over de visboer in Noto, waarvan je een voorproefje onder dit artikel vindt, kun je dat teruglezen. Daar werd ik nogal nors begroet totdat ik een keer vroeg of ze carpaccio van verse tonijn voor me konden snijden. “Ha, meneer houdt meer van de Siciliaanse keuken dan de Sicilianen zelf.” Vanaf dat moment was het ijs gebroken en werd ik bij binnenkomst altijd uitbundig begroet.’

    Siciliaanse notities en herinneringen
    Pieter woonde van 2007 tot 2012 op het eiland en schreef in die periode voor maandblad ‘Zuiderlucht’ de rubriek ‘Siciliaanse notities’ over zijn belevenissen, vooral over de kleine dingen. Over de hiërarchie bij de olieperserij, zijn blonde bioscoopdroom Monica Vitti, de olijvenoogst, de zwerfhonden Bruno en Biancha, en over de heimwee die hem teisterde toen hij terug was in Nederland. Verbeek: ‘De eerste twee jaar na onze verhuizing van Sicilië naar Maastricht heb ik flinke heimwee naar ‘mijn’ eiland gehad. Via internet las ik de Siciliaanse kranten en keek naar de Siciliaanse tv. Ik ging er op vakantie met het gevoel dat ik terug ‘naar huis’ ging. De column voor Zuiderlucht heb ik nog een hele tijd volgehouden toen ik alweer terug was in Maastricht. Zo veranderden de ‘Siciliaanse notities’ in ‘Siciliaanse herinneringen’. Ze staan natuurlijk allemáál in de bundel. Waarom zou je ervaring en herinnering ook van elkaar willen scheiden? ‘

    Doe mee en win!Zuiderlucht- januari2015
    De gebundelde columns verschenen recent als ‘Mamma Sicilia‘ bij uitgeverij Bodosz, met tekeningen van de Nederlandse schilder Guus van Eck, die zelf ook Sicilië op woont en werkt. Namens het maandblad Zuiderlucht mag ik een exemplaar van dit boek verloten onder belangstellenden. Hoe doe je mee? Laat vòòr 13 februari a.s. een berichtje met je naam achter onder deze post of onder de berichtjes over deze post op Facebook. Op Valentijnsdag trekken we een winnaar die het boek toegestuurd krijgt.

    Wil je niet zo lang wachten?
    Bestel ‘Mamma Sicilia’ dan bij het maandblad Zuiderlucht voor € 16 euro inclusief verzendkosten. Mail  je naam, je adres en gewenste aantal boeken naar info@zuiderlucht.eu.

     

    Pieter Beek: Mamma Sicilia. Met tekeningen van Guus van Eck.
    Uitgeverij Bodosz, Maastricht 2014
    ISBN 9789082313109. 

    Update: Na het verzamelen van alle reacties op de post en de berichten over het boek op Facebook en het trekken van lootje, hebben we een winnaar: Yvonne Ludke-Eijkenboom! Van harte, het boek komt jouw kant op!

     

    Een voorproefje uit het boek:

    Niet kauwen

    Het is weer tijd voor verse tonijn. Ik heb mijn vaste viswinkel: twee broers. De een, Corrado, zo mager als een lat en toch zeker twee meter lang, de ander, Enzo, een klein, nukkig kereltje van een meter zestig. Ze hebben altijd ruzie, met elkaar en met de klanten die de vis te duur vinden, niet vers genoeg, te vettig, te mager, te klein, te groot. Doet er niet toe.

    Ik mag ze wel, vooral de lange Corrado. Hij is het die mij leerde rauwe tonijn te eten. Het is alweer een paar jaar geleden dat hij mij vroeg of ik eens een stukje carpaccio van tonijn wilde proeven. Dat wilde ik wel. Flinterdun fileerde hij een paar plakjes, strooide er wat zout over en besprenkelde ze met een paar druppels citroen. Er waren drie vrouwen in het winkeltje. Of ze ook een stukje wilden proeven. Ze schudden alle drie hun hoofd en keken vol afgrijzen hoe ik de stukjes rauwe tonijn in mijn mond stak. Hemels. Niet kauwen, gewoon naar binnen laten glijden.
     
    Toen ik een week later weer carpaccio van tonijn bestelde, wilden een paar klanten weten hoe je die klaar moest maken. ‘Vraag maar aan die Hollander, want die weet dat precies.’ Ik legde het keurig uit, maar ik zag alleen opgetrokken neuzen, waarop de lange Corrado uit zijn slof schoot: ‘Kunnen ze een lekkernij kopen waar de Japanners tien keer zoveel voor betalen, maar dan lusten ze het ineens niet. Waardeloos volk, die Sicilianen.’

     

  • ‘Napule’ zal nooit meer hetzelfde zijn….

    Zo begin je met veel energie aan de eerste maandag van het jaar en zo ben je opeens helemaal stil als je op je scherm het bericht leest dat Pino Daniele er niet meer is. Een brok in mijn keel. Herinneringen die door mijn hoofd dwarrelen. Zijn muziek is zo verbonden met mijn eerste tijd in Italie. Ik draaide zijn bandjes kapot in het verre 1995. Leerde zo behoorlijk wat Napolitaans en alle bloemrijke uitdrukkingen die daarbij horen. Dat was handig met die bende vrienden uit het zuiden om me heen, die altijd vol goede moed een zin startte in ABI (algemeen beschaafd Italiaans), maar steevast diezelfde zin eindigde in hun eigen taal die tot op vandaag de dag mijn hart doet smelten. En natuurlijk kwam de herinnering aan een fantastisch concert boven. Met veel moeite wisten we op het laatste moment toch nog kaartjes te krijgen. Het was het meer dan waard:  ruim drie uur stond hij onafgebroken op het podium om zijn muziek met jazz- en bluesinvloeden te spelen.

    Daarna verloor ik hem langzaam uit het oog. Hij maakte uitstapjes naar andere muziekgenres waar ik me niet echt in kon vinden. Af en toe zag ik hem voorbij komen, maar er was niet meer die klik die ik ooit had. Tot vorige week. Hij speelde, als vanouds, op tv om 2014 uit te luiden.  Wij namen ons voor om er bij te zijn als hij weer eens in de buurt zou spelen. Een avondje ‘goede oude tijd’ herleven. We doen het vanaf vandaag alleen nog met zijn CD’s. Muziek die me raakt, met nu een extra laagje melancholie.

  • November in Piemonte

    De temperaturen zijn nog gematigd, zo aan het begin van de Piemontese november, maar de eerste sneeuw op de bergtoppen aan de horizon is de voorbode van de winter die aan het eind van de maand zal invallen. De afvallende, felgekleurde herfstbladeren lijken afgelegen huizen op de omliggende heuvels tevoorschijn te toveren. Rondom de huizen wordt hard gewerkt om voorbereidingen voor de komende periode van kou te treffen. De laatste houtblokken die straks voor warmte moeten zorgen, worden gehakt en netjes gestapeld. De bewoners halen extra voorraden in huis zodat zij, als de winter plots inzet en zij wakker worden in een witte wereld, voorbereid zullen zijn op een leven afgesloten van de rest van de wereld.

    Wintervoorbereidingen
    Ooit vormden deze voorbereidingen een nadrukkelijk onderdeel van het Piemontese leven. Tijdens de beroemde ‘Fiera del Tartufo Bianco di Alba’, de beurs van de witte truffel in Alba, daalden de bewoners van de heuvels van de Langhe af naar het stadje om voorraden in te slaan. Het was een laatste kans om alles wat zij nodig mochten hadden om de lange en koude Piemontese winter door te komen, mee naar huis te nemen. Pas in het voorjaar, als de sneeuw begon te smelten en de wegen begaanbaar werden, kwamen zij weer uit de heuvels tevoorschijn.

    Sneeuwisolement
    Met de auto’s van tegenwoordig, die erop berekend zijn ook onder minder goede omstandigheden te rijden, is dat winterse isolement minder langdurig. De kans om ingesneeuwd te raken blijft echter bestaan en iedereen bereidt zich daar dan ook op voor. De ‘Fiera del Tartufo’ in Alba verloor in de loop der tijd echter de belangrijke rol die zij had bij deze voorbereidingen. Wat onveranderd bleef is de gelegenheid die zij haar bezoekers biedt van de geur en de smaak van de witte truffel, het witte goud dat zo aan dit seizoen verbonden is, te genieten.

    Pollo all’Albese
    Het gevoel dat hoort bij het Piemontese landleven en de voorbereidingen die daarbij horen, vind je terug bij de ‘Pollo all’Albese’. Dit gerecht is een heerlijke herfstsalade die je kunt bereiden met kip en witte truffel. In de andere periodes van het jaar waarin de witte truffel niet verkrijgbaar is, kun je champignons gebruiken en voeg je een beetje truffelpasta toe aan de dressing.

    Dit heb je nodig voor deze bijzondere salade:
    4 kipfilets
    sap van 1 citroensap
    extravergine olijfolie
    parmezaanse kaas
    ½ teentje knoflook
    witte truffel

    Kook de kip gaar in water met wat zout. Laat de filets afkoelen en snijd ze vervolgens in dunne reepjes. Doe de reepjes in een kom en besprenkel ze met een dressing gemaakt van olijfolie en het sap van een citroen. Voeg een eetlepel Parmezaanse kaas toe met het fijngehakte halve teentje knoflook en meng alles goed door elkaar. Maak de truffel voorzichtig goed schoon met een borsteltje en een doek. Bedek de kipsalade met flinterdunnen schijfjes truffel. Laat de salade op een koele plek ongeveer 2 uur goed doortrekken. Je kunt het gerecht als antipasto maar ook als een ‘secondo’ serveren. (met dank aan Myrthe Claus)

    Wijnadvies: een heerlijke San Silvestro van Monferrato

    http://www.baroloandmore.nl/a-37105445/gatto-pierfrancesco/san-silvestro/
    — bij Barolo & More.

  • Oudergesprekken op school

    Het is weer november. Net als april de maand van de oudergesprekken op school. Elke school zorgt er zo voor dat ouders de kans krijgen om met de docenten van hun kinderen te praten. Dat is natuurlijk fijn. Per slot van rekening doe je aan beide kanten hard je best om een goede basis te leggen voor de toekomst van het grut. En is onderling overleg van belang. Wat in de praktijk dus neerkomt op twee keer per jaar even bijkletsen met de leraren.

    De lagere school in Italië
    Op de lagere school waren mijn namiddagen met oudergesprekken bijna gezellig te noemen. Ik ging op het door mij gekozen uur in de rij staan bij de klas. Kletste wat met collega-ouders, keek eens op mijn horloge en vroeg me samen met de anderen af wat er toch allemaal besproken moest worden in dat halve uur dat sommige mensen bij de juffen zaten. En als het dan na lang wachten eindelijk mijn beurt was, rende ik naar binnen en stond ik binnen vijf minuten weer buiten. Zo eenvoudig was dat het.

    Voortgezet onderwijs in Italië
    Maar daarna kwamen de oudergesprekken op het voortgezet onderwijs. Na de betrekkelijke rust van de lagere school was ik totaal niet voorbereid op de taferelen die je daar meemaakt. En dat lag niet aan de gesprekken met de docenten. Ook daar wip je het klaslokaal binnen waar twee of meer leraren ieder hun eigen audiëntie hebben. Je neemt plaats op de stoel en hebt het over het gedrag van zoon of dochter tijdens hun les. Je praat vervolgens wat over koetjes en kalfjes, geeft tips over de beste tijd van het jaar om Nederland te bezoeken en welke attractie absoluut niet gemist mag worden, en oh ja, nog even over de cijfers. Niet echt iets om buikpijn van te krijgen.

    Wachten…
    Nee. De echte buikpijn krijg ik van de sores die aan het gesprek met de leraar vooraf gaan: het wachten op mijn beurt. De leraren zitten er namelijk niet meer alleen voor mij en de ouders van klasgenootjes, maar ook voor alle ouders van andere klassen waar zij les geven. Wat niet alleen de anonimiteit van de wachtende meute, maar ook het egocentrische gedrag van een aantal sujetten waarmee je in de rij staat, vergroot. Met alle gevolgen van dien.

    …is buikpijn
    Want je kan er vergif op innemen dat er types zijn die met een goed excuus de eigen wachttijd flink in proberen te perken door een plaatsje voor in de rij af te dwingen. Met protesten op Italiaanse wijze tot gevolg. Individuen die opa’s, oma’s, ooms en tantes mét aanhang inschakelen om een plaatsje in de rij vast te houden terwijl zij tussen de verschillende rijen met wachtenden heen en weer rennen om te kijken wanneer zij aan de beurt zijn. Met weer opnieuw alle protesten op de Italiaanse manier.

    
Ongeschreven wacht-en-gesprek-regels
    Zeker kan je er ook van zijn dat elke rij een ‘element’ bevat dat op ongeduldige toon een discussie start over de ongeschreven ‘wacht-en-gesprek-regels’ die bij ieder lokaal weer verschillen. Over het wel of niet schrijven van namen op een lijstje bij de deur om ieders beurt in de gaten te houden. Over wie er wanneer naar binnen gaat. Of niet, vanwege een gemiste beurt. Of juist wel, vanwege diezelfde gemiste beurt. Of over die stomme lijstjes en waarom niet iedereen gewoon in een nette rij zijn beurt afwacht. En vraagtekens zet bij hoe je je gedraagt als je eindelijk het lokaal binnengaat om met een van de docenten daar te praten. Want waarom moet je een rondje maken langs elke leraar in het lokaal? Of waarom moet je juist na elk gesprek weer naar buiten om in een andere rij je beurt af te wachten om met de volgende leraar in het hetzelfde lokaal te kunnen praten als je ook een rondje kan maken? Luidkeels verkondigde kritiek vermengd met een flinke snuf eigenbelang dus, die geheid de ergernis van andere wachtenden oproept. En bij mij een knoop in mijn maag veroorzaakt.

    Verwarrende ervaring
    Kortom, wachten tijdens oudergesprekken is verwarring in een van tijd tot tijd ruzieachtig sfeertje. Een ervaring die mij de eerste keer vooral verbaasde, want waar bleef die Italiaanse hoffelijkheid? Het zorgde ervoor dat ik de tweede keer de helft van de docenten maar oversloeg om weer gauw naar huis te kunnen. Met het gevoel een slappeling te zijn om daarvan toch weer pijn in mijn buik te krijgen. Die mij bovendien een paar slapeloze nachten bezorgde toen het weer bijna tijd was voor de volgende oudergesprekken.

    Dé oplossing
    Ik betrapte mezelf er op smoesjes te zoeken om vooral de vierde keer niet meer te hoeven gaan. Niet verstandig natuurlijk, want je wilt toch het een en ander weten én laten blijken dat je heus wel belangstelling hebt voor wat het kroost op school uitspookt. Gelukkig was, zoals zo vaak bij hoge nood, de redding nabij: spreekuren! Ik ontdekte dat bijna elke leraar wekelijks een eigen spreekuur heeft Je rijdt dan wel regelmatig naar school, staat ook dan in een rij, maar het gaat er een stuk gemoedelijker aan toe. Je kletst wat met collega-ouders, kijkt eens op je horloge en vraagt je gezamenlijk af wat er toch allemaal bespreken moet worden in dat halve uur dat sommige mensen bij de leraren lijken te zitten. En als het dan eindelijk jouw beurt is, ren je naar binnen en sta je binnen vijf minuten weer buiten. Zonder buikpijn of knoop in je maag.

     

    Photo credit

  • Oktober: truffeltijd!

    Oktober. De ochtendnevel tussen de Piemontese heuvels verhult de dalen met slierten witte mist. Het is het teken van de natuur dat de warme dagen vanaf nu definitief voorbij zullen zijn. De nevel, nebbia in het Italiaans, is terug te vinden in de naam van de laatste druivensoort die de herfst en de daarbij behorende ochtendnevel afwacht om geoogst te worden: de nebbiolo. En niet alleen in haar naam komt de nevel terug: de schil van haar diepdonkere druiven lijkt bedekt met een lichtgrijze mistsluier. De nebbiolo is de basis voor de beroemdste en meest exclusieve wijn uit de Piemonte: de barolo. De oogst lijkt dit jaar van hoge kwaliteit te zijn, 2014 belooft een goed wijnjaar te worden.

    Truffeljacht
    De nevel vormt ook het decor voor de eerste truffelzoekers. Want hoewel Piemonte één van de weinige Italiaanse regio’s is waar men ook ‘s nachts op zoek mag, geven veel ‘trifolai’ de voorkeur aan het zoeken bij het aanbreken van de dag. Terwijl de mistdruppels nog aan de spinnewebben hangen en het gras bedauwd is, lopen zij in gezelschap van hun trouwe viervoeter door de ritselende bladeren in de bossen, omgeven door de geuren van de herfst.

    Door hun jarenlange ervaring, vaak overgegeven van generatie op generatie, weten truffelzoekers waar zij hun hond naar toe moeten leiden, maar niet het precieze punt waar zij een truffel kunnen vinden. Ze moeten vertrouwen op de verfijnde reukzin van hun metgezel, die weet waar de truffels onder de grond groeien. Alleen wanneer het afgerichte dier een plek aangeeft, is het toegestaan op die specifieke plek te graven, op zoek naar de ondergronds groeiende delicatesse. De hartslag van de truffelzoeker versneld als uit de donkere aarde het onmiskenbare geel van de witte truffel tevoorschijn komt. De grootte inschattend, schraapt hij heel voorzichtig de aarde en de wortels weg om tenslotte het brokje wit truffelgoud uit de grond te halen. Het gat maakt hij vervolgens weer dicht en wist zijn sporten uit om geen aanwijzingen voor andere truffelzoekers achter te laten. Misschien heeft hij morgen weer het geluk hier een nieuwe truffel te vinden.

    Een verscheidenheid aan truffelgoud
    Op de truffeljaarmarkt in Alba komen truffelzoekers en kopers samen om de gevonden truffels te verhandelen. Ook de meest gewilde en meest waardevolle, de beroemde witte truffel van Alba die alleen gevonden kan worden tussen de heuvels van Alba en Asti, ontbreekt hier niet. De lijst met Piemontese gerechten waar deze truffel in verwerkt wordt is lang. Maar veel heb je niet nodig om van haar te kunnen genieten. Zij komt al geheel tot haar recht in een vrij eenvoudig gerecht dat sinds de 15e eeuw in de Langhe en Monferrato bereid wordt:  ‘i tajarin al burro e tartufo bianco’.

    Wat heb je nodig voor i tajarin al burro e tartufo bianco?10 i tajarin zonder boter of witte truffel
    400 gr ‘tajarin’, een pastasoort die lijkt op smalle tagliatelle
    1 witte truffel van 35-40 gr
    100 gr boter
    grof zout

    Maak de truffel goed maar voorzichtig schoon met een zacht borsteltje en een zachte doek.
    Breng water met zout aan de kook en kook in ongeveer 4 tot 5 minuten de tajarin beetgaar.
    Smelt ondertussen de boter in een koekenpan, die groot genoeg is om alle pasta te kunnen bevatten. Na het afgieten van de pasta, hevel je de tajarin over in de koekenpan en hussel je hen goed door de boter om te voorkomen dat de pasta aan elkaar plakt. Serveer de tajarin warm met flinterdunne schijfjes truffel.  Serveer er een lekkere Piemontese wijn bij: een Dolcetto d’Alba of een San Pietro Barolo

    Foto credit: een neus voor truffels en tajarin

  • Kastanjes zoeken

    Een stralend zonnetje, strakblauwe luchten, temperaturen die je aan de zomer doen denken. Maar toch ruikt het al naar herfst. We hebben een echte Indian Summer dit jaar. Ideaal weer om buiten te zijn. We hebben daarom met vrienden afgesproken om voor het eerst sinds vele jaren weer eens met zijn allen de heuvels in te gaan voor een gezond dagje in de buitenlucht. Op jacht naar wat bij de herfst hoort: kastanjes.

    Paddenstoelen en kastanjes
    Herfst in Italië is namelijk niet alleen verkleurende bomen, vallende bladeren en eikeltjes op de grond. Herfst is ook paddenstoelen zoeken en kastanjes rapen om ze daarna op te eten. Nu ben ik persoonlijk wat huiverig wat betreft de paddenstoelen; voor je het weer zet je je tanden in de verkeerde met alle gevolgen van dien. Maar zelfs eens stadskind als ik kan een paardenkastanje van een tamme kastanje onderscheiden: zonder pluimpje zijn ze niet eetbaar! En mocht je er toch eentje proberen te eten, dan is de bittere smaak voldoende om te beseffen dat je de verkeerde te pakken hebt.

    Nu moet je op de plek waar wij naartoe gaan wel heel erg je best doen om met paardenkastanjes naar huis te gaan. Op de heuveltop waar wij rapen staan voornamelijk tammekastanjebomen. Honderden. Die samen heel wat kastanjes naar beneden laten vallen. Zo veel dat die enkele wilde kastanje de spreekwoordelijke naald in de hooiberg is. En het voordeel van die grote hoeveelheid kastanjes is dat er genoeg is voor iedereen die – gewapend met plastic zakken – de top beklimt.

    De kastanjejacht
    Het is wel zaak om de juiste boom te vinden. Oftewel die boom waar versgevallen kastanjes onder liggen, zodat de kans op het moeten delen van de kastanje met een kastanjebewoner zo klein mogelijk is. Terwijl we gezellig bijkletsen, de gezonde boslucht opsnuiven en de kastanjes die we met een stok uit de bolster bevrijden beoordelen op glans, eventuele ongewenste gaatjes en stevigheid, vullen de plastic zakken zich sneller dan gedacht. Als de zon daalt en de zakken gevuld zijn, doemt vanzelf de vraag op waar we de oogst zullen poffen: bij de aangestoken kampvuurtjes op de heuvel of thuis in de pofpan terwijl we zelf weer wat warmer worden. Wat het antwoord ook is, je sluit een gezellige dag buiten al kastanjes pellend en etend af.

    Een idylle… of toch niet?
    Zo beschreven klinkt het heel idyllisch. Gezellig samen in het bos je eigen biologische kastanjes rapen en daarna poffen. Maar er zijn ook minder idyllische kanten aan zo’n dagje buiten. De buikpijn die je krijgt van ongemerkt te veel kastanjes eten bijvoorbeeld. Of de onverwachtse ontmoeting met kastanjebewoners die ondanks de strenge selectie een dag of wat later toch uit de plastic zak komen kruipen op weg naar weet-ik-veel. Niet prettig. En nu herinnert dit stadskind zich ook opeens weer waarom de laatste kastanjejacht al zo lang geleden is. Hmmm. Misschien kan ik de afspraak met die vrienden nog omzetten in een barbecue op een andere heuveltop. Ik ga even bellen.

     

    Photo credit

  • September: Oogsten, oogsten, oogsten

    En dan is het plots zover. Op een mooie ochtend ruik je een lichtkruidige geur in de Piemontese wind die door het raam naar binnenwaait. Het is september, de herfst is in aantocht. De groene heuvels met wijngaarden zullen voor het eind van de maand bedekt lijken met roodbruine lappendekens. En het zal niet meer lang duren voordat de boeren met hun tractoren de velden omploegen om hen klaar te maken voor de winter.

    Druiven, paddestoelen en hazelnoten
    September is ook de oogstmaand bij uitstek. De druivenoogst die tegen het eind van augustus begint met de muskaatdruiven, duurt de hele maand voort tot in oktober utieindelijk de laatste Nebbiolo-druiven zijn geplukt. In de bossen wordt gezocht naar de lekkerste paddestoelen om straks bij het intreden van de eerste koude dagen in heerlijke recepten te verwerken. En september is ook de periode van de oogst van de ‘tonde gentili’. Vooral de heuvels van Monferrato zijn de bakermat van deze ‘vriendelijk ronde’ hazelnoten waar het zuidwesten van de Langhe wereldberoemd om is.

    ‘La tonda gentile’
    Dit jaar is een uitzonderlijk goed hazelnotenjaar. Het frisse zomerweer en de regen die viel heeft er voor gezorgd dat de hazelnoten eerder rijp zijn dan voorgaande jaren.  Daardoor is niet alleen de kwanititeit van de hazelnoten groter, maar is ook de kwaliteit hoger dan normaal. Het oogsten gebeurt met machines waarmee de noten van de grond worden opgezogen. Om te voorkomen dat zij vocht uit het terrein absorberen met en hun kwaliteit achteruit gaat, wordt deze handeling regelmatig herhaald.

    Torta di nocciola, de piemontese hazelnoottaart
    De precieze ronde vorm van de noten, hun heerlijke geur en smaak na het roosteren en het gemak waarmee je ze kunt pellen en bewaren, maken de ‘tonda gentile’ tot een geliefd ingrediënt voor de recepten van de Piemontese pasticcieri en chocolademakers. Maar natuurlijk worden ze ook verkocht op de vele dorpsfeesten die ter ere van hen worden gehouden. In menig Piemontese huishouden worden ze vervolgens zo gegeten of verwerkt in allerlei hartige gerechten, taarten en andere zoetigheid. Het meest bekende recept is echter zonder twijfel de Piemontese hazelnoottaart is.

    Wat heb je nodig voor deze eenvoudige taart met grote effect?
    200 gr. hazelnoten
    200 gr. bloem
    200 gr. suiker
    150 gr. Zachte boter
    3 eieren
    1 zakje bakpoeder
    een snufje zout
    wat vanille essence of vanille suiker

    Rooster de gekraakte noten ongeveer 10 min. op een bakplaat in de oven bij een temperatuur van 180°C. Verwijder de velletjes van de noten en hak ze fijn. Mix in een kom de gehakte noten, de gezeefde bloem samen met de bakpoeder, de suikers en het snufje zout. Voeg vervolgens de eieren, de zachte boter en de vanille-essence toe en meng het geheel zorgvudig. Schenk het beslag vervolgens in een bakvorm van 26 cm doorsnee die je van tevoren hebt ingevet en bak de taart vervolgens ongeveer 40 minuten bij 180°C. Laat de taart afkoelen voordat je hem serveert.

    Wijnadvies: Brigantino van het huis ‘Accornero’.

     

    Fot van Fabrizio Monti (Flickr)