Oudergesprekken op school

·

,

Het is weer november. Net als april de maand van de oudergesprekken op school. Elke school zorgt er zo voor dat ouders de kans krijgen om met de docenten van hun kinderen te praten. Dat is natuurlijk fijn. Per slot van rekening doe je aan beide kanten hard je best om een goede basis te leggen voor de toekomst van het grut. En is onderling overleg van belang. Wat in de praktijk dus neerkomt op twee keer per jaar even bijkletsen met de leraren.

De lagere school in Italië
Op de lagere school waren mijn namiddagen met oudergesprekken bijna gezellig te noemen. Ik ging op het door mij gekozen uur in de rij staan bij de klas. Kletste wat met collega-ouders, keek eens op mijn horloge en vroeg me samen met de anderen af wat er toch allemaal besproken moest worden in dat halve uur dat sommige mensen bij de juffen zaten. En als het dan na lang wachten eindelijk mijn beurt was, rende ik naar binnen en stond ik binnen vijf minuten weer buiten. Zo eenvoudig was dat het.

Voortgezet onderwijs in Italië
Maar daarna kwamen de oudergesprekken op het voortgezet onderwijs. Na de betrekkelijke rust van de lagere school was ik totaal niet voorbereid op de taferelen die je daar meemaakt. En dat lag niet aan de gesprekken met de docenten. Ook daar wip je het klaslokaal binnen waar twee of meer leraren ieder hun eigen audiëntie hebben. Je neemt plaats op de stoel en hebt het over het gedrag van zoon of dochter tijdens hun les. Je praat vervolgens wat over koetjes en kalfjes, geeft tips over de beste tijd van het jaar om Nederland te bezoeken en welke attractie absoluut niet gemist mag worden, en oh ja, nog even over de cijfers. Niet echt iets om buikpijn van te krijgen.

Wachten…
Nee. De echte buikpijn krijg ik van de sores die aan het gesprek met de leraar vooraf gaan: het wachten op mijn beurt. De leraren zitten er namelijk niet meer alleen voor mij en de ouders van klasgenootjes, maar ook voor alle ouders van andere klassen waar zij les geven. Wat niet alleen de anonimiteit van de wachtende meute, maar ook het egocentrische gedrag van een aantal sujetten waarmee je in de rij staat, vergroot. Met alle gevolgen van dien.

…is buikpijn
Want je kan er vergif op innemen dat er types zijn die met een goed excuus de eigen wachttijd flink in proberen te perken door een plaatsje voor in de rij af te dwingen. Met protesten op Italiaanse wijze tot gevolg. Individuen die opa’s, oma’s, ooms en tantes mét aanhang inschakelen om een plaatsje in de rij vast te houden terwijl zij tussen de verschillende rijen met wachtenden heen en weer rennen om te kijken wanneer zij aan de beurt zijn. Met weer opnieuw alle protesten op de Italiaanse manier.


Ongeschreven wacht-en-gesprek-regels
Zeker kan je er ook van zijn dat elke rij een ‘element’ bevat dat op ongeduldige toon een discussie start over de ongeschreven ‘wacht-en-gesprek-regels’ die bij ieder lokaal weer verschillen. Over het wel of niet schrijven van namen op een lijstje bij de deur om ieders beurt in de gaten te houden. Over wie er wanneer naar binnen gaat. Of niet, vanwege een gemiste beurt. Of juist wel, vanwege diezelfde gemiste beurt. Of over die stomme lijstjes en waarom niet iedereen gewoon in een nette rij zijn beurt afwacht. En vraagtekens zet bij hoe je je gedraagt als je eindelijk het lokaal binnengaat om met een van de docenten daar te praten. Want waarom moet je een rondje maken langs elke leraar in het lokaal? Of waarom moet je juist na elk gesprek weer naar buiten om in een andere rij je beurt af te wachten om met de volgende leraar in het hetzelfde lokaal te kunnen praten als je ook een rondje kan maken? Luidkeels verkondigde kritiek vermengd met een flinke snuf eigenbelang dus, die geheid de ergernis van andere wachtenden oproept. En bij mij een knoop in mijn maag veroorzaakt.

Verwarrende ervaring
Kortom, wachten tijdens oudergesprekken is verwarring in een van tijd tot tijd ruzieachtig sfeertje. Een ervaring die mij de eerste keer vooral verbaasde, want waar bleef die Italiaanse hoffelijkheid? Het zorgde ervoor dat ik de tweede keer de helft van de docenten maar oversloeg om weer gauw naar huis te kunnen. Met het gevoel een slappeling te zijn om daarvan toch weer pijn in mijn buik te krijgen. Die mij bovendien een paar slapeloze nachten bezorgde toen het weer bijna tijd was voor de volgende oudergesprekken.

Dé oplossing
Ik betrapte mezelf er op smoesjes te zoeken om vooral de vierde keer niet meer te hoeven gaan. Niet verstandig natuurlijk, want je wilt toch het een en ander weten én laten blijken dat je heus wel belangstelling hebt voor wat het kroost op school uitspookt. Gelukkig was, zoals zo vaak bij hoge nood, de redding nabij: spreekuren! Ik ontdekte dat bijna elke leraar wekelijks een eigen spreekuur heeft Je rijdt dan wel regelmatig naar school, staat ook dan in een rij, maar het gaat er een stuk gemoedelijker aan toe. Je kletst wat met collega-ouders, kijkt eens op je horloge en vraagt je gezamenlijk af wat er toch allemaal bespreken moet worden in dat halve uur dat sommige mensen bij de leraren lijken te zitten. En als het dan eindelijk jouw beurt is, ren je naar binnen en sta je binnen vijf minuten weer buiten. Zonder buikpijn of knoop in je maag.

 

Photo credit

Myrthe Avatar

Zoek

Nieuwste BLOGS

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *